Terminem umbo określamy wyraźnie wyodrębnioną, środkową część tarczy, pokrytą cienką warstewką brązu, często wyłącznie wokół brzegu. Tak ozdobne i ciężkie umbo jak to prezentowane powyżej stanowiło ogromną rzadkość. W niektórych okresach panowała konwencja by dekorować tarczę, kiedy indziej była ona pozbawiona jakichkolwiek ozdób. Umbo stanowiło centralną dekorację tarczy w typie ‘aspis’ (wykonywano ją najczęściej z  drewna, miała średnicę ok. 90 cm i ważyła ok. 7,5 kg, natomiast jej grubość wynosiła od 25 do 30 mm). Tak duża tarcza musiała być odpowiednio skonstruowana, aby dało się ją oprzeć na ramieniu. Najbardziej nowatorskim elementem konstrukcyjnym tarczy jest jej rękojeść, która była umieszczona przy samej krawędzi. Dodatkowo w swoim centralnym punkcie tarcza posiadała skórzane mocowanie zakładane na przedramię, co pozwalało wojownikom na większą mobilność, a także na zwiększenie możliwości ofensywnych. Wykorzystanie drewna jako materiału stwarzało możliwość posługiwania się tarczą jak tratwą do przekraczania rzek. Niestety jednocześnie drewno jest bardzo podatne na niszczące działanie czasu. Z tego względu do naszych czasów zachował się zaledwie jeden egzemplarz ‘aspis’ w kondycji na tyle dobrej, by dało się zbadać szczegóły budowy. Jest to tak zwana ‘Tarcza Bomarzo’ lub ‘Tarcza Watykańska’ przechowywana w Museo Gregoriano Etrusco. Została odkryta w 1830 roku niedaleko miejscowości Bomarzo w Lacjum, w centralnych Włoszech.

Głównym elementem dekoracyjnym umba jest ornament w kształcie słońca lub gwiazdy, pokrywający niemal 80% powierzchni. W odróżnieniu od 16-promiennego słońca z Verginy, ornament ten posiada jedynie siedem promieni. Promienie te zwężają się ku brzegowi, a w centrum słońca znajduje się ornament o kopulastym kształcie z otworem, służącym do umocowania go na tarczy. Ornament otacza pierścień, który dotykając czubków promieni wraz z gładkim pasem na brzegu umba tworzy efekt podobny do efektu halo. 7-promieniste słońce nie zostało wybrane przypadkowo. Jest ono symbolem boga słońca Heliosa – boga prawdy, przepowiedni i uleczenia, obrońcy przed złem. Grecy opisywali go słowem ‘panoptes’ (wszystkowidzący). Z mitologii wyłania się jego obraz jako przystojnego tytana, noszącego na głowie błyszczącą aureolę słońca. Odpowiednikiem Heliosa w mitologii rzymskiej był Sol, w szczególności Sol Niezwyciężony. Przez wzgląd na status herosa, starożytni Grecy i Rzymianie przedstawiali Aleksandra Wielkiego jako Heliosa z promienistą koroną (siedem promieni).

Omawiany dysk został wykuty i opracowany rzeźbiarsko z uderzającą prostotą, choć nadano mu elegancki i zindywidualizowany kształt. Jakość wykonania świadczy o doskonałej znajomości materiału. Powstał z jednego solidnego kawałka brązu, a dodatkowo pokryto go warstwą srebra! Wielkość umba, jakość oraz wykończenie srebrem wskazują, iż dysk dawniej musiał stanowić element tarczy wysokiego rangą oficera lub dowodzącego generała. Wyłącznie rządząca klasa wyższa mogła sobie pozwolić na tak kosztowne uzbrojenie a należy pamiętaż, że zarówno brąz jak i srebro stanowiły materiały bardzo drogie i trudne do zdobycia.

Pochodzenie: Obiekt został zakupiony we wczesnych latach 30-tych w miejscowości Tevfikiye, w ‘obozie archeologicznym’ w trakcie wykopalisk prowadzonych przez Blegen’a, w latach 1932-1938 (miejscowość położona jest ok. 1 km na pd-wsch od Troi). Carl William Blegen był amerykańskim archeologiem, pracującym na  wykopaliskach w Pylos (teren dzisiejszej Grecji) i w Troi (teren dzisiejszej Turcji). Kierował wykopaliskami prowadzonymi przez Uniwersytet w Cincinnati na obszarze góry Hisarlik  w Troi od 1932 do 1938. Umbo pochodzi z prywatnej kolekcji należącej do Kovan’a, Sydney, Australia.