Płytka posadzkowa

Płytka posadzkowa

Płytka posadzkowa

Czas
Wczesne średniowiecze
ok. 1300 r.
Miejsce
Kraków – Stare Miasto
Prezbiterium kościoła św. Marii Magdaleny
Wymiary
Długość: 127mm
Szerokość: 128mm
Grubość: 38mm
Materiał
Glina szkliwiona

Prezentowana płytka ma kształt niewielkiego kwadratu. Wykonano ją z gliny pokrytej polewą o ceglastym, pomarańczowym kolorze. Na wzorzystej powierzchni płytki widoczne są drobne uszkodzenia. Zdobienie w kształcie wici roślinnych i plecionek tworzy symetryczny wzór, widoczny na posadzce po ułożeniu obok siebie czterech płytek. Elementem dekoracyjnym jest tu tzw. koło zębate ze zdobieniem roślinnym. Jest ono uważane za element charakterystyczny dla płytek z XIII wieku odkrywanych na wzgórzu wawelskim, na terenie Okołu oraz m.in. w kościołach pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny i św. Wacława w Mogile.

Płytka posadzkowa pochodzi z wczesnego średniowiecza, prawdopodobnie z 2 połowy XIII lub początku XIV wieku. Wykonano ją z gliny. Ozdobny wzór powstał poprzez odciśnięcie w drewnianej formie. Następnie płytka została pokryta szkliwem i wypalona. Ma kształt kwadratu o boku długości 13 centymetrów. Jej grubość wynosi prawie cztery centymetry.
Tło płytki jest beżowe. Wzór ma ceglasto-pomarańczowy kolor. Przedstawia uproszczone kształty roślinne i geometryczne. W rogu znajduje się kwiat podobny do lilii. Wygięte łukowato liście rozchodzą się na boki. Łodyga skierowana jest ukośnie. Nad kwiatem biegnie łagodny łuk. W środkowym punkcie łuku wyrasta drugi kwiat. Jest podobny do pierwszego.
W jednym z rogów płytka jest pęknięta. Powierzchnia uległa starciu.
Obiekt odkryto w 1957 roku w Krakowie, na placu świętej Marii Magdaleny. Podobne płytki znajdowano m.in. na Wzgórzu Wawelskim. Wykładano nimi posadzki kościołów i zamku.
Komentarze są niedostępne.