Kultura łużycka trwała od około 1400 roku p.n.e. do mniej więcej 400 roku p.n.e. i zajmowała znaczny obszar dzisiejszej Polski. Jej charakter kształtowały nowe idee płynące z południa Europy, a szczególnie praktyki związane z obrządkiem pogrzebowym. Pod ich wpływem zanikła tradycja składania zwłok do grobu nakrywanego nasypem ziemnym lub kamiennym, a upowszechnił ciałopalny obrządek pogrzebowy połączony ze zwyczajem wyposażania zmarłego w liczne naczynia gliniane. W czasie trwania tej kultury powstają olbrzymie osiedla obronne, których najsłynniejszym przykładem jest osada w Biskupinie, rozwija się brązownictwo, a pod koniec także metalurgia żelaza. Oba te surowce wykorzystywano do wyrobu zarówno ozdób, jak i narzędzi. Kultura łużycka to także unikalne przykłady sztuki garncarskiej: różnorodne figurki zoomorficzne, rzadziej antropomorficzne, naczynia w kształcie buta czy rogu, kadzielnice, tak zwane dwojaki, trojaki, naczynia piętrowe i inne. Wiele z tych przedmiotów, również nie wymienione poniżej wazy, misy czy też naczynia wanienkowate, posiada różnych kształtów i rozmiarów nóżki i nogi.

                                                                                                                                                                                                       Tomasz Skorupka