Oszczep z ostrzem kościanym zbrojonym krzemieniami

Ostrze oszczepu

Czas
ok. 8500 lat temu
Miejsce
Potwiecie
Litwa
Wymiary
Długość: 207mm
Szerokość: 14mm
Grubość: 6mm
Materiał
Kość
Prezentowane ostrze oszczepu wykonano z kości śródstopia dużego zwierzęcia takiego jak jeleń, łoś lub tur. Przekrój ostrza jest płasko-wypukły u podstawy i owalny przy wierzchołku. Na powierzchni widnieją dwa zaokrąglone wgłębienia. Znajdowały się w nich krzemienie, które razem tworzyły ostrą krawędź. Krzemienie przymocowano do ostrza dziegciem, lepką substancją wytapianą z drewna. Resztki dziegciu zachowały się na ostrzu do dziś. Archeologom udało się odtworzyć proces produkcji narzędzia. Najpierw przycinano kość tak, aby otrzymać płaską, wypukłą powierzchnię. Następnie formowano boki ostrza, czubek i wgłębienia na krzemienie. Na końcu ostrze szlifowano i polerowano do gładkości. Zabytek został znaleziony w maju 1871 roku przez Edwarda Plewińskiego w okolicach miejscowości Potwiecie, w torfie nad rzeką.
Ostrze powstało około ośmiu i pół tysiąca lat temu. Wykonano je z kości dużego ssaka wielkości jelenia. Jest długie na dwadzieścia centymetrów, szerokie na półtora centymetra. Zastosowana została technika cięcia, szlifowania i polerowania.
Beżowe ostrze zwęża się przy wierzchołku. W paru miejscach jest uszkodzone. Ma gładką, wypolerowaną powierzchnię. W obu bocznych krawędziach wycięto szczeliny. Biegną wzdłuż całej długości ostrza. Są głębokie na parę milimetrów.
W szczeliny te wkładano cienkie kawałki krzemienia. Tworzyły one ostrą krawędź. Do ich mocowania używana była klejąca substancja, tak zwane lepiszcze. Ostrze przytwierdzano do drzewca oszczepu.
Eksponat znalazł Edward Plewiński w 1871 na Litwie, nad rzeką Szejmena.
Narzędzia tego typu występują licznie w Skandynawii, w północno-wschodniej Polsce, na Litwie i w Estonii.
Komentarze są niedostępne.