Naczynie o półkolistym kształcie z płaskim szerokim wylewem, zaopatrzone w dwa niewielkie pionowe uchwyty. Stanowi naśladownictwo znacznie droższego naczynia kamiennego z tego okresu. Egipski fajans, którego nazwa w języku egipskim brzmiała tjehnet, co miało znaczyć błyszczący, znany był już od okresu Starego Państwa. Służył jako materiał do wyrobu naczyń, figurek, amuletów, biżuterii. Używany był jako substytut lapis-lazuli i turkusu (dekoracyjne kamienie o błękitnym zabarwieniu). Niebiesko- zielony kolor fajansu symbolizował niebo, zaś jego połysk –światło słońca księżyca i gwiazd. Wydaje się, że pracownie produkujące fajans istniały już w okresie panowania I dynastii (ok. 3100 p.n.e.). Jednak najstarszy warsztat datowany na przełom Starego Państwa i I Okresu Przejściowego odkryty został w Abydos. Jak wskazują wykopaliska, wyroby fajansowe używane były zarówno w kulcie grobowym, jak i w gospodarstwie domowym, gdzie należały do luksusowych przedmiotów.