Figurka nagiej bogini, o wysmukłych kształtach i wyważonych proporcjach, stanowiącej połączenie Izydy z Afrodytą, stojącej przodem ze złączonymi nogami i opuszczonymi wzdłuż ciała rękami. Twarz o drobnych rysach okalają włosy uczesane w regularne loki, krótkie nad czołem i długie spadające luźno na ramiona. Przybranie głowy stanowi szeroki kosz (gr. kalathos) położony na cienkim wieńcu z kwiatów. Ozdobionym dwoma ukośnie przewiązanymi wstążeczkami. Resztki farby zachowane między piersiami i na biodrze. Przez długi czas posążki te uważano za “konkubiny” wchodzące w skład inwentarzy grobowych zmarłych mężczyzn. Przeczy temu jednak korona Izydy (Hathor), którą nosi często ta postać. Dunand słusznie uznaje te przedstawienia za egipską Izydę (Hathor) łączoną z grecka Afrodytą. László Török wiąże je wyłącznie z kultem płodności. Obie te opinie nie są sprzeczne. Figurki te niezwykle popularne w Egipcie grecko-rzymskim traktowane były jako vota (dary), a nawet jak można się domyślać z zachowanej intercyzy ślubnej z okresu rzymskiego, dawane były w wianie pannom młodym. Najwcześniejsze egzemplarze tych figurek znalezione zostały podczas polskich wykopalisk w Tell-Atrib. W kontekście z początku II w. p.n.e.